Wojsko broni miasta przed najazdem Szwedów. Huk armat, szczęk szabli, oblężenie i bitwy. W Wejherowie po raz czwarty odbyły się Rekonstrukcje Historyczne nawiązująca do potopu szwedzkiego z XVII wieku.

24 czerwca na terenie Parku Miejskiego oraz Placu Jakuba Wejhera od porannych godzin odbywały się rekonstrukcje historyczne, czyli „Jak to na Pomorzu zdrajcy ze Szwedem próbowali się bratać”. Impreza zakończyła się późnym wieczorem bitwą o Wejherowo i przemarszem wojska z pochodniami przez miasto.

POTOP SZWEDZKI

W lipcu 1655 r. armia szwedzka pod dowództwem feldmarszałka Arvida Wittenberga wkroczyła w granice Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Zebrana pod Ujściem szlachta pod wodzą wojewodów Krzysztofa Opalińskiego i Andrzeja Grudzińskiego skapitulowała w obliczu przeważającego wyszkoleniem i karnością wojska. Szwedzi zajęli Wielkopolskę i na czele drugiej armii szwedzkiej przybył sam król Karol Gustaw. Z początkiem września skapitulowała Warszawa, a miesiąc później Kraków. W obliczu przeważających sił wroga, hetman Janusz Radziwiłł wypowiedział posłuszeństwo Rzeczypospolitej i unia polsko-litewska została de facto zerwana. Broniły się Gdańsk, będący jednym z najsilniej ufortyfikowanych miast, Malbork, gdzie dowodził sam Jakub Wejher i Puck. Z początkiem roku 1656 król Jan Kazimierz wrócił do Rzeczypospolitej i zaczął narastać opór przeciwko okupacji szwedzkiej, ale nie zanosiło się na zmianę sytuacji militarnej, zwłaszcza, że początek marca przyniósł kapitulację Malborka.

Pod wrażeniem upadku Malborka, komendant fortu w Pucku wyznaczony przez Wejhera spośród jego bardziej zaufanych ludzi, Piotr Sarpski, ogłosił chęć przejścia na stronę szwedzką. Groźbą i prośbą przekonał magistrat pucki i część oficerów z niejakim Rydgerem i Krystianem Bornem na czele. Jednak nie wszyscy ulegli, gdyż oficerowie Feliks Niewiarowski i Abraham Halbreuter zebrawszy wokół siebie wiernych Koronie żołnierzy wystąpili przeciwko Sarpskiemu.

Jacek Klejment