Historia Józefa, który „dojrzewa do dzieciństwa” budując własną mitologię z obrazów wczesnych lat dziecięcych, zawieszonych między jawą a snem, tworząc nadświaty, przestrzeń magiczną i wierząc, że wszechmoc marzenia pozwoli kreować świat od nowa, dokonywać nowe jego stworzenie. Są to obrazy dane człowiekowi tylko na wczesnym etapie życia, znikają, bądź przeobrażają się w momencie, gdy zaczyna wchodzić on w wiek dojrzały, zawsze jednak pozostają jako wspomnienia.

Zapraszamy do podróży, do tego, co było. Wsiadamy i … jazda!

Schulz do Andrzeja Pleśniewicza w 1936 roku: „ten rodzaj sztuki, jaki leży mi na sercu, jest właśnie regresją, jest powrotnym dzieciństwem. Gdyby można było uwstecznić rozwój, osiągnąć jakąś okrężną drogą powtórnie dzieciństwo, jeszcze raz mieć jego pełnię i bezmiar – to byłoby ziszczeniem «genialnej epoki», czasów mesjaszowych, które nam przez wszystkie mitologie są przyrzeczone i zaprzysiężone. Moim ideałem jest dojrzeć do dzieciństwa”.