Najczęściej spotykane błędy poetyckie – jakie to są? Pewne elementy powinniśmy z naszych wierszy „wyprosić” – na przykład nudę czy wypełniacze, tzw. watę słowną. W jaki sposób to zrobić?
Tren i elegia nie wyczerpują bogactwa poezji żałobnej. Jest jeszcze epitafium, epicedium, nenia.
Rok 2018 został ogłoszony przez Sejm rokiem Zbigniewa Herberta. Oprócz tego, że Herbert tworzył wiersze, był także wybitnym eseistą i znawcą sztuki. Ideą, która łączyła jego twórczość, był humanitaryzm – zauważył to krytyk literacki Jerzy Kwiatkowski w „Imionach prostoty”.
„Wiersze przebrane” Jarosława Zalesińskiego, to utwory od początków twórczości pisarza, które autor wyselekcjonował, by „ułożyć nową całość”.
Metafora dopełniaczowa – postrach warsztatów poetyckich. Jej problem polega na tym, że częściej używa się jej w zły sposób. Metafora dopełniaczowa jest metaforą na skróty. To zbitka dwóch rzeczowników, z których jeden używany jest w dopełniaczu. Niestety bardzo łatwo jej efekt może stać się tandetny, banalny i wtórny.
„Poezja tak naprawdę istnieje tylko w czytaniu na głos, w pełnym słyszeniu i to jest materia słuchowa” – pisał Miron Białoszewski do Jadwigi Stańczakowej. Wydaje się, że to właśnie materia słuchowa tworzy to coś, co nazywane jest kształtem akustycznym czy fonicznym wiersza. Z czego właściwie ta materia się składa?
Słuch językowy można porównać do słuchu muzycznego. Słuchu absolutnego rzeczywiście przekazać się nie da. To zdolność, z którą trzeba się urodzić. Słuch muzyczny, relatywny można natomiast kształtować. Najpierw przez wzrastanie w środowisku osób kochających muzykę, słuchających muzyki i grających na instrumentów, a później przez kształcenie. Tak samo można kształtować słuch językowy.
Nawigacja
© 2024 - Radio Gdańsk
