Kiedy złotówka stała się polską walutą? Jak wyglądały pierwsze polskie banknoty i monety? Tego będzie można się dowiedzieć odwiedzając wystawę w Gdańsku. Ekspozycja „Pieniądz Drugiej Rzeczypospolitej” to gratka dla fanów numizmatyki i wszystkich zainteresowanych dziejami Polski. Biblioteka Gdańska Polskiej Akademii Nauk udostępnia eksponaty ze swej bogatej kolekcji numizmatów. Będzie można zobaczyć środki płatnicze, które były emitowane w Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919-1939.

Kiedy nasz kraj odzyskał niepodległość w 1918 r. nie było wspólnej waluty. Ziemie będące pod trzema zaborami miały różne systemy prawne, handlowe i skarbowe. Polacy płacili marką niemiecką, koroną austriacką, rublem rosyjskim i marką polską, która była emitowana w Warszawie za czasów okupacji niemieckiej.

Droga do polskiej waluty zaczęła się już w grudniu 1918 r. Naczelnik Państwa Józef Piłsudski ustanowił Polską Krajową Kasę Pożyczkową tymczasową polską instytucją emisyjną. W lutym 1919 r. ukazał się dekret ustalający, że przyszła polska instytucja emisyjna będzie się nazywać Bank Polski, polską walutą ma być złoty i dzielić się na 100 groszy. Pierwsze banknoty pojawiły się w obiegu dopiero w 1924 r. Było to związane z reformą Władysława Grabskiego, którą można porównać z Planem Balcerowicza wprowadzonym w życie po przemianach 1989 r.

Złotówka pojawiła się dokładnie 28 kwietnia 1924 r. Tego dnia Bank Polski rozpoczął emisję nowej waluty. Obok banknotów Banku Polskiego w obiegu był bilon, którego emisję pozostawiono w rękach Ministerstwa Skarbu. Reforma walutowa doprowadziła do ustabilizowania sytuacji gospodarczej i pozwoliła na rozwój Polski w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku.