Tadeusz Różewicz był jednym z najwybitniejszych polskich poetów, wydał ponad 50 tomów wierszy. Zmarł w czwartek rano we Wrocławiu, miał 92 lata. W latach 70. i 80. był poważnym kandydatem do Nagrody Nobla, jednak nagrodę w tamtym czasie otrzymał inny genialny polski poeta – Czesław Miłosz. Jest jednym z najczęściej tłumaczonych polskich autorów, jego książki przełożono na 49 języków.

Różewicz pierwsze utwory publikował przed 1939 r., jednak za jego debiut uważa się wydany po wojnie zbiór wierszy „Niepokój”. Jego poezja zdominowana jest przez wizję masowej śmierci, wyraża tragizm osamotnionej jednostki, zagubionej w powojennym świecie pełnym okrucieństwa i obojętności. Natomiast dramat stworzony przez Różewicza to utwory z wpływami awangardy paryskiej, to teatr autobiograficzny, ale mający silne wpływy tradycji polskiej. To teatr realistyczny, fragmentaryczny, poetycki i teatr absurdu.

Od 1968 roku mieszkał we Wrocławiu, publikował głównie na łamach „Twórczości”, „Odry” i „Dialogu”. W ostatnim dziesięcioleciu ukazały się między innymi: poemat „Nożyk profesora”, „Szara strefa” i „Wyjście”.

Różewicz był laureatem wielu nagród literackich, miedzy innymi w 2000 roku otrzymał Nagrodę Literacką Nike za tom „Matka odchodzi”. Otrzymał też „Złote Berło” przyznane przez Fundację Kultury Polskiej oraz Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.