Przez ostatnie dekady rokowania dla pacjentów ze stwardnieniem rozsianym uległy diametralnej poprawie. Kiedyś choroba kojarzyła się z wózkiem inwalidzkim, a dziś, w większości przypadków, przebiega, pozostawiając miejsce na aktywność rodzinną i zawodową oraz na realizowanie pasji. Wszystko jednak wymaga leczenia i wieloletniej relacji z systemem zdrowia: lekarzami różnych specjalności (przede wszystkim neurologami), oraz przyjmowania leków i znajomości przysługujących praw.