Pompatyczność w wierszu. Napuszone i uroczyste słownictwo było charakterystyczne w czasie socrealizmu, w czasie odurzenia stalinizmem, o czym dziś  raczej chcielibyśmy zapomnieć.

Władysław Broniewski w „Słowie o Stalinie” pisał: 

„Re­wo­lu­cja – pa­ro­wóz dzie­jów”…
Chwa­ła jej ma­szy­ni­stom!
Cóż, że wro­gie wia­try po­wie­ją?

Chwa­ła pło­ną­cym iskrom!
Chwa­ła tym, co wśród ognia i mro­zu
jak złom gra­ni­to­wy trwa­li,
jak wcie­lo­na wola i ro­zum,
jak Sta­lin […]”

Pompatyczność, nadętość i sztuczna powaga w tych wierszach prowadzą czasami do humorystycznych efektów. Użycie słów wysokich w złych, słabych kontekstach jest nadużyciem. Słowa te deprecjonują wiersze.