W 1970 roku był najmłodszym laureatem konkursu im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Podczas tegorocznej edycji konkursu był natomiast jego jurorem. Jakie są różnice pomiędzy grą a ocenianiem? O tym Konrad Mielnik rozmawiał ze znakomitym pianistą, Januszem Olejniczakiem.

– Tego nie można porównać. Wszyscy współczują jury, że ma ono dużo pracy. To prawda, ale pianiści mają o wiele gorzej. Nerwy są nieporównywalne. O wiele bardziej komfortowo jest słuchać niż grać. W przypadku tego konkursu trudno było oceniać, bo poziom był bardzo wysoki. Szczególnie męczący był etap pierwszy, ale to z powodu konieczności wyłonienia połowy uczestników. Eliminacja była wyjątkowo bolesna i sprawiła dużo kłopotów – mówił pianista.

Pojawiają się opinie, że pianiści mieli więcej czasu, by dobrze się przygotować do konkursu, dzięki pandemii. Nasz gość przyznał jednak, że nie każdemu pomogła ta sytuacja.

– Rzeczywiście. Młodzi ludzie siedzieli i ćwiczyli. Mieli więcej czasu. Wszystko zależy od psychiki. Znam takich, którzy z trudnością motywowali się do grania. Byli też natomiast tacy, którzy wykorzystywali to na pracę – wyjaśnił Janusz Olejniczak.

Pianista przybliżył również najważniejsze kryteria, które stosuje się w konkursie. Zwrócił też uwagę na to, jak sposób grania zmienił się na przestrzeni lat.

– Bierze się pod uwagę wszystko: sprawność techniczną, wrażliwość muzyczną. Istnieje też coś takiego jak dryg chopinowski, chociaż to bardzo nieokreślone. Mamy jednak nagrania od początku XX wieku, gdy pianiści byli bliżej Chopina. Niektórzy byli uczniami jego uczniów. Jest przekaz dźwiękowy, jak się grało w tamtych czasach. Jeśli chodzi o to, co będzie obowiązywało jako styl chopinowski przez następnych dziesięć lat, to jesteśmy w okresie przejściowym. Mamy do czynienia z pomieszaniem gatunków interpretacyjnych. Młodzi ludzie sięgnęli do najwcześniejszych wzorców chopinowskich – mówił.

 

(Fot. wikimedia commons)