Majówka 2011 roku. Arka gości Lechię na nowym, pięknym obiekcie przy Olimpijskiej. Na trybunach zasiada prawie 11 tysięcy widzów i byłoby ich więcej, gdyby nie bufor potrzebny do rozdzielenia fanów obu zespołów. 15. w tabeli gospodarz nie będzie faworytem meczu z trzecią wówczas Lechią, ale gra znakomicie, otwiera wynik i do 89. minuty prowadzi 2:0. Minutę później pada gol kontaktowy, a w szóstej doliczonego czasu, zdesperowany bramkarz Lechii Paweł Kapsa biegnie w pole karne rywali, by dać ostatni promyk nadziei na wyrównanie. Ale nie on, a obrońca Luka Vućko wyrównuje. Faworyzowana Lechia wywozi z Gdyni tylko punkt, który jak się później okaże, grzebie szanse gdańszczan na zajęcie miejsca w pierwszej trójce i grę w Europie. Z kolei dla Arki były to dwa brakujące punkty do utrzymania się w elicie.

(PRAWIE) ZAWSZE PADAŁY BRAMKI?

To zresztą jest tradycja Derbów Trójmiasta, przynajmniej w XXI wieku. Jakkolwiek by na nie nie patrzeć, ile się nie „namarudzić”, gole pomiędzy Arką a Lechią w nowej erze były pewne jak to, że po nocy nastąpi dzień, a po Wigilii Boże Narodzenie. Ostatnie 14 meczów pomiędzy obiema drużynami kończyło się zawsze wynikiem bramkowym, ale… nie zawsze było tak kolorowo. Aż 1/4 ze wszystkich spotkań Arki i Lechii zamykała się smutnym 0:0. 25 procent! To naprawdę mnóstwo spotkań, w których piętno boiskowej nudy odcisnęło się na świadomości kibiców.

ZŁOŚLIWOŚCI SĄ SOLĄ DERBÓW

2017 rok. Były kapitan Arki, Krzysztof Sobieraj, trzymając w rękach Puchar Polski, powiedział przed kilkusetosobową publicznością w żółto-niebieskich szalikach: „To my jesteśmy najbardziej utytułowaną drużyną na Pomorzu” – wzbudził tym wielki entuzjazm. To było na Górce, tej samej, którą opisywał słynny kibic Lechii „Gebels”, wspominając słynny mecz z 1984 roku. „Nie mam już innych marzeń, wszystko, co najpiękniejsze, było. Górka została zdobyta” – a chodziło o moment, kiedy kibice Lechii przegonili z najbardziej gorliwego sektora sympatyków Arki.

A przecież złośliwości na linii Lechia – Arka nie brakowało nigdy. Czynimy je siadając z gdańsko-gdyńską rodziną przy stole, ze znajomymi ze szkół. Czynili je sobie (ale tylko w atmosferze wielkiej miłości i szacunku) śp. Roman Korynt i jego syn Tomasz, obaj po różnych stronach barykady. – Tata mówił „i co, Ty śledziu”, a ja odpowiadałem „Tak się gra jak Areczka nasza” – mówił mi Tomasz Korynt na pogrzebie swojego ojca, legendy Lechii w lipcu tego roku.

DOCENIAJMY, BUDUJMY ICH MARKĘ

Derby Arki z Lechią są wielkim świętem piłkarskim, które jako wydarzenie powinno wykroczyć poza ramy Trójmiasta. Z jakiegoś faktu, być może jedynie sportowego, nie są jednak doceniane na tyle, na ile być powinny. Czy to sławetne 25 procent bezbramkowych remisów lekko ostudziło entuzjazm kibicowskiej Polski spoza Pomorza? A może to, że kluby aż 26-krotnie spotykały się ze sobą na peryferiach wielkiej piłki?

Doceniajmy je, chwalmy się nimi, szczyćmy, bez względu na to czy do Sopotu wjeżdżamy od południa, czy od północy.