IPN wznowił poszukiwania miejsca pochówku działaczy Armii Krajowej Danuty Siedzikówny ps. Inka i Feliksa Selmanowicza ps. Zagończyk. Prace potrwają dwa tygodnie, są prowadzone na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku. Oboje zostali zabici w 1946 roku i pogrzebani w nieustalonym dotąd miejscu.
Jak powiedział Radiu Gdańsk prof. Krzysztof Szwagrzyk z Instytutu Pamięci Narodowej, prace prowadzi grupa kilkudziesięciu osób. Wśród nich są antropolodzy, archeolodzy, historycy i wolontariusze. – Liczymy na odnalezienie także innych osób, które stracono w więzieniu na Kurkowej i mogły zostać tu pochowane, dodaje Krzysztof Szwagrzyk.

Inka i Zagończyk mają symboliczne, sąsiadujące z sobą, groby na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku, nieopodal więzienia, w którym zginęli. Historycy sądzą, że cmentarz może być rzeczywistym miejscem ich pochówku. Z różnych źródeł wiadomo, że na terenie tej nekropolii tuż po wojnie chowano skazanych na śmierć za działalność w AK czy podobnych organizacjach.

Hipotezę mówiącą o pochowaniu Inki i Zagończyka na Cmentarzu Garnizonowym dodatkowo potwierdził znaleziony niedawno w gdańskim Archiwum Państwowym dokument sporządzony w Areszcie Śledczym w Gdańsku. W dokumencie informowano członków rodziny Zagończyka, że tu właśnie został pochowany.

Cmentarz Garnizonowy w Gdańsku został już wstępnie przebadany jesienią ubiegłego roku. Badania wykonywano georadarem. Szukano miejsc, w których mogą znajdować się inne, nieoznakowane pochówki. Właśnie te miejsca zostaną dokładnie przebadane przez specjalistów.

Danuta Siedzikówna ps. Inka (zdjęcie z archiwum IPN), urodziła się 3 września 1928 r. w Guszczewinie na skraju Puszczy Białowieskiej. W 1943 r. 15-letnia Danuta złożyła przysięgę AK i odbyła szkolenie sanitarne. W czerwcu 1945 r. została aresztowana przez grupę NKWD-UB za współpracę z antykomunistycznym podziemiem. Z konwoju uwolnił ją patrol wileńskiej AK Stanisława Wołoncieja „Konusa”, podkomendnego mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” i „Inka” znów działała jako sanitariuszka oraz łączniczka, uczestnicząc w akcjach przeciwko NKWD i UB.

W czerwcu 1946 r. została wysłana do Gdańska po zaopatrzenie medyczne. 20 lipca 1946 r. została aresztowana przez funkcjonariuszy UB i osadzona w więzieniu w Gdańsku. Po ciężkim śledztwie 3 sierpnia 1946 r. została skazana na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku. Wyrok wykonano 28 sierpnia 1946 r. w gdańskim więzieniu przy ul. Kurkowej. Wraz z nią śmierć poniósł 42-letni ppor. Feliks Selmanowicz ps. Zagończyk, również skazany na karę śmierci.

Feliks Selmanowicz ps. Zagończyk (zdjęcia z archiwum IPN) urodził się 6 czerwca 1904 r. w Wilnie. Jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Od stycznia 1944 był żołnierzem 3. Wileńskiej Brygady AK Gracjana Fróga „Szczerbca”, z której przeniesiony został do 5. Wileńskiej Brygady AK mjr. „Łupaszki”, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy plutonu. Został aresztowany w lipcu 1946 roku.

W 1991 r. Sąd Wojewódzki w Gdańsku uznał, iż działalność „Inki” i jej współtowarzyszy z 5. Brygady Wileńskiej AK zmierzała do odzyskania niepodległego bytu państwa polskiego.