Ze względu na pandemię COVID-19 ludzie w różnych częściach świata częściej doświadczają samotności. Mimo że efekt nie jest szczególnie silny, to zdaniem badaczy może mieć wpływ na zdrowie fizyczne, psychiczne i długość życia.

Zespół z Uniwersytetu w Moguncji na łamach pisma „American Psychologist” opublikował wyniki analizy opisanych w literaturze naukowej badań na temat samotności spowodowanej przez COVID-19.

– Wydaje się, że pandemia nasiliła zjawisko samotności. Biorąc pod uwagę niewielkie efekty, złowieszcze groźby mówiące o „pandemii samotności” mogą być przesadzone. Jednak jest ona czynnikiem ryzyka przedwczesnej śmierci oraz gorszego zdrowia fizycznego i psychicznego, dlatego powinna być dokładnie monitorowana. Uważamy, że powinna stanowić priorytet w szeroko zakrojonych projektach badawczych nakierowanych na badanie zdrowotnych skutków pandemii – informuje dr Mareike Ernst, autorka pracy.

Zespół dr Ernst sprawdził między innymi wpływ lockdownów, dystansu społecznego, zdalnego nauczania i pracy. Te działania bez wątpienia zwiększały izolację, ale dotychczasowe badania wskazują, że nie zawsze prowadzi ona do zwiększenia samotności. Izolacja społeczna oznacza niewielką sieć bliskich osób i ograniczone kontakty z nimi. Natomiast samotność jest bolesnym poczuciem braku odpowiedniej liczby lub jakości kontaktów.

SAMOTNOŚĆ O 5 PROC. CZĘŚCIEJ

Autorzy opracowania przeanalizowali 34 prowadzone przez dłuższy czas badania z udziałem aż 200 tysięcy uczestników. Znaleźli mały, ale znaczący wzrost w występowaniu samotności, jaki pojawił się w czasie pandemii. Średnio pojawiała się ona o 5 proc. częściej. Dla przeciętnego człowieka taka sytuacja może nie oznaczać powodu do zmartwień, ale na poziomie populacji ma już znaczenie. Zmiany nie dotyczyły jednak wszystkich badanych grup. Ewentualne przyszłe badania będą mogły wskazać na różnice między różnymi grupami oraz wykazać bardziej konkretne przyczyny rozwoju samotności, takie jak ograniczenie liczby kontaktów czy ich jakości. Wyniki takich badań mogą pozwolić na opracowanie lepszych metod pomocy zagrożonym osobom.

– Mamy tylko niewiele dowodów na działanie różnych interwencji mających pomagać w obliczu samotności. Jej nasilenie w związku z pandemią wskazuje na znaczenie zorganizowanych wysiłków nacelowanych na zdobycie takiej wiedzy – mówi dr Ernst.

Większość przeanalizowanych badań dotyczyła krajów Europy i Ameryki Północnej o średnich i wysokich dochodach, więc również zmiany w krajach biedniejszych wymagają jeszcze zbadania.

PAP/MarWer