Z okazji 25 odcinka audycji autorzy zebrali kilka myśli, na temat poezji jako takiej, a więc czym jest, jak się ją definiuje i czy w ogóle jest potrzeba jej definiowania.
„Poezja jest naprawianiem świata po niszczącym dyskursie kupców”, pisał David Maria Turoldo. Lapidarna teza zmusza do postawienia pytania: czy poezja ma taką moc? Czy ma moc przywracania równowagi światu, traktowanego instrumentalnie, przedmiotowo, gdzie wszystko wydaje się być wystawione na sprzedaż, a on sam coraz bardziej przypomina monstrualny hipermarket?
„Poezję trzeba pisać przynajmniej tak dobrze jak prozę. Język jest sposobem wyrażania, a nie ukrywania myśli. Nie używaj zbytecznych słów, żadnego przymiotnika, który nie ujawnia jakiejś cechy – pisał Ezra Pound.
– Kiedyś trubadurzy i waganci, dziś wrażliwi młodzieńcy i hipsterzy czarują pięknymi słówkami nadobne panie, które ulegają ich urokowi – mówi Tadeusz Kuczkowski. – W tym ujęciu poezja byłaby sztuką uwodzenia, a to bardzo ryzykowna teza.
– Nowoczesny poeta musi pogrążać się w nurcie współczesnego życia – zaczyna Krzysztof Kuczkowski, cytując przemyślenia Charlesa Bukowskiego. Tacy poeci jak Frost czy Pound byli na uboczu, bo nie nadążali za biegiem życia.
– Skąd wiemy, że język, jakim mówi do nas jakiś utwór jest językiem poezji? – pyta Krzysztof Kuczkowski. Pytań dotyczących tego tematu jest wiele. Wszystko zaczęło się od podziału literatury na różne stylistyczne poziomy.
– Przepisy dotyczące zawodu pisarza są obszerne. Zawierają nawet takie spostrzeżenia, jak to, że praca autora nie naraża na szczególne choroby zawodowe, chyba że na problemy z kręgosłupem i zdrowiem – zaczyna Krzysztof Kuczkowski. Jak zawód pisarza wyglądał kiedyś i co się w nim zmieniło?
Nawigacja
© 2024 - Radio Gdańsk
