W kurhanach położonych w sopockim lesie znaleziono szczątki kostne i fragmenty ceramiki z I w. n.e. Według archeologów najprawdopodobniej są to ślady pierwszych osadników z Sopotu. Do tej pory przebadano tylko część kurhanu o średnicy ok. 16 m i wysokości do 1,50 m. Odkryto konstrukcję kamienną zalegającą w warstwie zbitej gliny i piasku, składającą się dużych kamieni oraz ułamki ceramiki, a także śladowo zachowane bliżej nieokreślone szczątki kostne i węgiel drzewny.

Na podstawie dotychczasowej obserwacji tego typu usypanych obiektów znanych nam m.in. na Pomorzu Gdańskim, jak w Węsiorach, czy Odrach badacze zakładają, że kurhan ten stanowił miejsce dawnego pochówku zmarłych. – Odkryty materiał, głównie w postaci ceramiki, umożliwił nam wstępnie określić jego chronologię na I – II w. n. e., to jest na wczesną fazę okresu wpływów rzymskich, co mogło się wiązać z zasiedleniem terenu Sopotu i okolicy przez ludność pochodzenia skandynawskiego. Warto tutaj przypomnieć, że od I wieku p.n.e. do IV wieku n.e. nastąpił wyraźny wzrost znaczenia Morza Bałtyckiego jako szlaku dalekosiężnych powiązań handlowych i oddziaływań kulturowych, mówiła Aleksandra Szymańska-Bukowska, która nadzoruje badania.

– Rejon Sopotu, podobnie jak całego Pomorza Gdańskiego, zasiedlały miejscowe plemiona kultur oksywskiej, a także napływowe wielbarskiej pozostawiając liczne osady i związane z nimi cmentarzyska. Możliwe więc, że powyższe kurhany są zachowanym, cennym cmentarzyskiem i stanowią dziedzictwo kulturowe z tamtego okresu czasu, kiedy zmarłych spalonych na stosie składano w popielnicach lub też niespalonych osobników chowano wewnątrz kurhanu pod grubą warstwą kamieni i piasku, tłumaczyła Szymańska-Bukowska.

– Z uwagi na to, że tegoroczne badania miały charakter jedynie rozpoznawczy i nie wyjaśniono wielu kwestii, wskazana jest ich kontynuacja, zwłaszcza, że w sąsiedztwie znajduje się drugi, podobny i też nierozpoznany kurhan, dodała. Aktualnie badany obiekt został zabezpieczony przy współudziale młodzieży szkolnej z II Liceum Ogólnokształcącego w Sopocie.

Prace prowadzone były przy współpracy z Muzeum Archeologicznym w Gdańsku.