W 1980 roku wśród Polaków narastała frustracja, której kulminacją była kolejna fala strajków. W audycji „Co za Historia” dr Arkadiusz Kazański z Instytutu Pamięci Narodowej wskazywał, że ich główną przyczyną był brak możliwości wydania pieniędzy.

Rozmówca Wojciecha Sulecińskiego zauważył, że po argumenty natury ekonomicznej chętnie sięgały też komunistyczne władze. – Kwestie ekonomiczne i gospodarcze były orężem władz czy architektów stanu wojennego, twierdzących, że sytuacja gospodarcza w 1981 roku jest tak bardzo trudna na skutek działań „Solidarności”, jej żądań płacowych, postulatów zgłaszanych od lipca 1980 roku, bo zanim „wybuchł” Sierpień, były strajki już w lipcu. Rzeczywiście była trudna, a tak naprawdę zaczęła się pogarszać w czerwcu 1976 roku; doszło wtedy do próby ratowania sytuacji poprzez podwyżki cen. Pamiętamy Radom, Ursus, ale strajki były też w Gdańsku – przypominał.

Napięcie narastało nie tylko w Trójmieście. – Był problem w Tczewie. W lipcu 1980 roku tam też wybuchł strajk w Polmo, ponieważ dosyć dobrze zarabiano, ale był problem z tym, że po pracy próbowano pójść do sklepu mięsnego, a tam wisiały puste haki i może stał jeszcze ocet na półkach. Był problem z tym, żeby zrobić coś z pieniędzmi. W Stoczni też mówiono, że to Kanada, że zarabia się tam dobrze, ale też zapominano, że produkcja pracowała tam od godziny 6:00 do 16:00, a często do 18:00, były też pracujące soboty; zarobki były troszkę wyższe niż średnia w Trójmieście, ale co potem zrobić z pieniędzmi? Na rynku deficyt, trzeba stać w kolejkach, mięsa ani innych artykułów społecznych nie ma, podobnie jak mebli. Rozbuchano aspiracje konsumpcyjne przez inwestycje w pierwszej połowie lat 70., a potem nagle się to skończyło w drugiej połowie lat 70. Przyszedł kryzys, były zarobki, ale też inflacja i tak dalej – wskazywał.

Posłuchaj całej audycji:

MarWer