Że od tego zaczęłam? Ależ tak to właśnie było na festiwalu. Dyskusje o tym, kto i według jakich kryteriów wybiera, ocenia, kwalifikuje bądź dopuszcza produkcje, przesłaniały, choć szczęśliwie nie do końca, rozmowy o filmach. A filmy były udane, niektóre bardzo udane. Do tych ostatnich należy nagrodzony Złotymi Lwami „Obywatel Jones” Agnieszki Holland, w pięknej, epickiej, ale i nieco sensacyjnej formule, opowiadający o okrucieństwach XX wieku, o uczciwości, o istocie zawodu dziennikarza oraz światowych i lokalnych mechanizmach zakopywania prawdy, niestety skutecznych.

Jeszcze większe wrażenie zrobił na mnie film Jana Komasy „Boże Ciało”, równie perfekcyjny, a zarazem bardziej dotkliwy, niejednoznaczny i głębiej ukazujący ludzką naturę. Obok niego postawiłabym obraz Bartosza Kruhlika „Supernova”, a w bliskim sąsiedztwie „Interior” Marka Lechkiego. To są prawdziwe – nie „naprawdziwościowe”, że posłużę się cytatem z „Mowy ptaków” – opowieści o nas dziś: zagubionych, zmęczonych, skłóconych, zapiekłych w żalach, bezsilnych i o naszym rozbitym, rozsypującym się świecie. O tych filmach będę pamiętać – także o „Mowie ptaków” Xawerego Żuławskiego, pociesze każdego, kto czyta i rozumie oraz o „Dolinie Bogów” Lecha Majewskiego, upajającej obrazem i igrającej z mitem.

A „Ikar. Legenda Mietka Kosza” Macieja Pieprzycy, laureat Srebrnych Lwów i Złotego Klakiera? Znakomity film, bez dwóch zdań, z kolejną świetną rolą Dawida Ogrodnika, a przede wszystkim wypełniającą ekran… (w końcu to film o patrzeniu słuchem, więc niech będzie, że wypełniającą ekran) muzyką Leszka Możdżera.

To jest to, co zostanie. A spory przeminą, kiedy wykształci się, a to chyba stać się musi, nowa formuła festiwalu.