Małgosia Tuwalska jest jedną z bardziej rozpoznawalnych biegaczek w Trójmieście. Mimo, że jest amatorką, to od wielu lat zajmuje czołowe pozycje w najróżniejszych imprezach biegowych na Pomorzu. Najczęściej w biegach do 21 km. Kiedy jednak ogłoszono, że w Gdańsku będzie rozgrywany maraton z prawdziwego zdarzenia – Małgosia stwierdziła, że jest to najlepszy moment, aby w końcu się przełamać i wystartować na królewskim dystansie.

Popularna bliźniaczka biegowa brała udział we wszystkich trzech edycjach Gdańsk Maratonu. W debiucie osiągnęła znakomity wynik. Mianowicie 42 km i 195 m pokonała w czasie 3 godzin, 5 minut i 5 sekund, dzięki temu na mecie zameldowała się jako druga wśród wszystkich uczestniczących kobiet.

Wiadomo, że apetyt rośnie w miarę jedzenia i od premierowego startu, Małgosia Tuwalska jest obecnie gotowa złamać magiczną barierę trzech godzin w maratonie. O tym i nie tylko, opowiada w rozmowie z Maciejem Gachem.

Maciej Gach: Można powiedzieć, że idealnie do Twoich wyników pasuje stwierdzenie, że jesteś jak wino – „im starsza, tym lepsza” – zgadzasz się z tym?

Małgosia Tuwalska: Zgadzam się. Czuję, że jestem jak wino. „Im starsza, tym lepsza”. Gdy miałam 18-20 lat, starsze koleżanki i koledzy mówili, że w ich wieku zabraknie mi motywacji, chęci do treningu. A ja z dnia na dzień się uczę. Rozwijam się, mam coraz więcej zapału. Obserwuję swoje rywalki na zawodach i zauważam, że są bardzo mocne, że są silne. Ale nie boję się ich, gdyż mam świadomość tego, z kim mam się zmierzyć, mając oczywiście dla nich ogromy respekt. Jednak w głowie i sercu zawsze czuję jedno – że będę musiała włożyć w tę walkę bardzo dużo pracy. Dlatego nadal chcę ciężko trenować, aby udowodnić, że mimo wieku, wciąż mogę bić swoje rekordy życiowe, a nawet wygrywać z zawodniczkami o wiele młodszymi od siebie.

Jak myślisz z czego wynika u Ciebie taka nadwyżka formy, która od połowy ubiegłego roku wręcz eksplodowała i nadal rośnie?

Myślę, że zaczęłam mądrzej trenować. Wykorzystywać nabytą wiedzę i doświadczenie. Wprowadziłam trochę zmian w treningach. Wcześniej unikałam sprawności, ćwiczeń ogólnorozwojowych, wzmacniających, rozciągających. Teraz nie wyobrażam sobie bez nich treningu. W miarę możliwości staram się jak najwięcej biegać w lesie, urozmaicać treningi.

Swego czasu wyznałaś, że sama dla siebie jesteś trenerem.

To prawda. Sama układam plan. Wcześniej korzystałam z planu Radka Dudycza z przygotowań do maratonu z lat 2015/2016. Jednak moja spora ilość startów, powodowała omijanie bardzo ważnych jednostek treningowych. Dlatego postanowiłam zmodyfikować plan dostosowując się do startów i znacznie wzmocnić niektóre jednostki treningowe, jak też dodać swoje pomysły nabyte latami doświadczenia. Jeżeli chodzi o kilometraż miesięczny – to przyznaję się ze wstydem, że nie prowadzę dzienniczka i nie liczę kilometrów. Trenuję 5 razy w tygodniu, chyba, że w weekend wypada start.

Mimo, że stawałaś setki razy na podium, to nadal widać, że każde stanięcie na pudle Ciebie cieszy?

Z pewnością. Każde zwycięstwo, każde stanięcie na podium jest owocem ciężkiej pracy i jestem przekonana, że nie tylko mnie cieszy, ale każdego kto jest dekorowany. Nie wątpliwie, takie chwile są motywujące do dalszej ciężkiej pracy.

A miewasz czasem myśli – dość tego biegania i mówisz sobie, nigdy więcej?

Podczas dwudziestoletniego stażu biegowego, nigdy taka myśl w mojej głowie nie powstała. Owszem miałam momenty, kiedy z niecierpliwością wyczekiwałam końca sezonu, ale to było naturalne przemęczenie i organizm domagał się przerwy regeneracyjnej. Jednak żeby myśleć o całkowitym zakończeniu z bieganiem – nie miałam takiego momentu w swojej fantastycznej przygodzie biegowej.

Myślę, że w każdych umysłach nawet u tych najbardziej ambitnych zawodowych lekkoatletów, pojawia się czasem zwątpienie lub zwyczajnie do głosu zaczyna dochodzić leń. Powodów do zrezygnowania z wyjścia na trening albo niedobiegnięcia do mety czy generalnego zniechęcenia bieganiem jest całe mnóstwo. Zła pogoda, zmęczenie, ból, brak postępów, nieudany start… Długo by tak wymieniać. Ale cóż z tego, że głowa znajduje milion bardziej lub mniej racjonalnych powodów, żeby przestać, skoro coś ciągle każe biec. To są tylko chwilowe dni słabości, kryzysu, które tak naprawdę powodują, że jesteśmy jeszcze silniejsi.

Kilka miesięcy temu zapowiedziałaś, że złamiesz 1:25 w półmaratonie i 3 godziny na królewskim dystansie. Połówka się udała, więc teraz czas na maraton do którego zostało raptem kilka dni. Masz tremę przed tym startem?

To były dwa cele na ten rok, złamanie 1:25 w półmaratonie i 3 godzin w maratonie. Jednak z rozprawieniem się z tymi dystansami myślałam dopiero o jesieni. Zaryzykowałam i na starcie kontrolnym w półmaratonie ustawiłam się za balonikami na 1:25 – chociaż miałam spore obawy, co do tej decyzji. Gdy minęłam linię mety i spojrzałam na zegar nie dowierzałam, że zrobiłam to w 1:24:07 i to na samym początku sezonu.

O złamaniu 3 godzin w maratonie myślałam od jesieni, ale po ostatnim sprawdzianie w półmaratonie, myślę, że zaryzykuję i podejmę próbę już na Gdańsk Maratonie. Jednak jak się nie uda, tragedii z tego powodu nie będzie. Powalczę w późniejszym czasie. Tremy nie mam przed żadnym startem. Ja jestem optymistką. Zawsze moje myśli są pozytywnie nastawione. Obojętnie gdzie startuję i na jakim dystansie, nigdy nie mam tremy. Uważam, że co ma być, to będzie. Oczywiście do każdego startu podchodzę poważnie i daję z siebie wszystko. Szczególny szacunek mam do maratonu. Jest to dystans, który tego po prostu wymaga.

Jak Ci się uda złamać magiczne trzy godziny, to myślałaś o dalszych biegowych planach na przyszłość?

Nie, ale niewątpliwie będę chciała powtórzyć ten wynik. Chciałabym żeby magiczna dwójka z przodu nie była tylko jednorazowa, ale żeby pojawiała się jak najczęściej, bo to będzie najlepszym dowodem dobrej formy. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że z wiekiem będzie coraz trudniej.